تعاملات انسانی ذیل چهار حوزة اصلی اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی صورت می‌گیرد. آنچه در عرصة اجتماعی زندگی بیش از همه خودنمایی می‌کند، مقولة امنیت است. امنیت در مفهوم عینی آن به اندازه‌گیری فقدان تهدید علیه ارزش‌ها، و در مفهوم ذهنی، به فقدان احساس ترس از اینکه آن ارزش‌ها مورد حمله قرار خواهد گرفت اشاره دارد. مهم‌ترین مسأله در زمینة امنیت‌گستری این است که خود مردم در تأمین امنیت‌شان سهیم باشند، چراکه همیشه و به‌طور کامل نمی‌توان به پلیس متکی بود. بنابراین، نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران اخیراً درصدد بهبود رفتارهای مشارکت‌جویانة مردم در حوزة امنیت روانی و اجتماعی برآمده است. پژوهش جاری با هدف بهبود تعامل مردم با پلیس و ارتقای امنیت روانی و اجتماعی انجام شد. لذا، دارای دو سؤال اصلی بدین قرار بود: «ابعاد تعامل مردم با پلیس شامل چه مواردی است؟» و «مدل مفهومی روابط بین ابعاد تعامل و امنیت چگونه است؟». این پژوهش در کلان‌شهر مشهد انجام گرفت، و کارشناسان نیروی انتظامی و شهروندان این شهر، به‌ترتیب به‌عنوان جامعة هدف فاز کیفی و کمی آن درنظر گرفته شدند. بر همین اساس، مطالعة مذکور ازنظر هدف از نوع کاربردی، و ازنظر روش، از نوع آمیختة اکتشافی بود که از تکنیک دلفی و پیمایش بهره برد.

کلمات کلیدی