­گزارش نکردن بزه­دیدگی به مقامات پلیسی – قضایی و عدم دسترسی به رقم سیاه بزه­دیدگی یکی از مشکلات عمدة نظام‌های دادرسی کیفری است. خودگزارشی بزه­دیدگی که در قالب پیمایش­های بزه­دیده­شناسی انجام می­شود یکی از راه­های علمی – تجربی دستیابی به رقم واقعی بزه­دیدگی شناخته می­شود. در حال حاضر این روش در بسیاری از کشورها و حتی در سطح بین­المللی به‌عنوان یک راهبرد کلان قضایی به رسمیت شناخته شده؛ در حالی که در ایران این پیمایش­ها نه تنها در ساختار اجرایی- سیاست­گذاری هیچ جایگاهی ندارند، بلکه حتی در سطح ادبیات پژوهشی نیز با فقر شدید علمی مواجه هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان بزه­دیدگی­های گزارش نشده و عوامل مؤثر بر این امر در بین دانشجویان پسر دانشگاه فردوسی مشهد صورت گرفته است. جامعة آماری، تمامی دانشجویان پسر دانشگاه فردوسی مشهد بوده که از میان آن­ها با استفاده از فرمول کوکران، نمونه­ای 350 نفری انتخاب شده­ است. پرسش­نامه استفاده شده از نوع محقق­ساخته می­باشد. نتایج به­دست آمده نشان می­دهد که بیشتر از نیمی از بزه­دیدگان بنا به دلایل مختلف، بزه­دیدگی­های واقع شده را گزارش ننموده­اند. بیشترین موارد گزارش بزه­دیدگی، مربوط به جرایم مالی و خیابانی از جمله سرقت، کیف­قاپی و جیب­بری است؛ در حالی­که کمترین موارد گزارش بزه‌دیدگی­ را جرایم جنسی و مرتبط با حیثیت بزه­دیدگان به خود اختصاص داده است.

کلمات کلیدی