مسئله تحقیق: هویت مکانی در سکونتگاههای روستایی پیراشهری مورد مطالعه از نظر ساکنان در چه وضعیتی قرار دارد؟ هویت مکانی به چه میزان بر زیست‏پذیری سکونتگاههای پیراشهری به ویژه در حاشیه کلانشهرها تأثیرگذار است؟ هدف تحقیق بررسی تأثیر هویت مکانی بر زیست‏پذیری روستاهای پیراشهری شهر مشهد می‏باشد. روش تحقیق: جامعۀ آماری پژوهش طبق آمار سرشماری 1395، روستاهای دهستان تبادکان شهرستان مشهد در بخش مرکزی شهرستان مشهد است که در پژوهش به دو محور سیمان و کلات تقسیم شده است. طبق فرمول کوکران تعداد نمونه لازم جهت تکمیل پرسش‏نامه 169 خانوار به‏دست آمد. جهت تجزیه تحلیل داده‏ها از آزمون‌های، تی تک‏‏نمونه‏ای، پیرسون و معادلات ساختاری Smat PLS و برای رتبه‏بندی روستاها از روش تصمیم‏گیری چند معیاره ویکور استفاده شده است. بحث اصلی: یافته‏های پژوهش نشان می‏دهد میانگین هویت مکانی در بین روستاهای مورد مطالعه پایین است و ابعاد هویت مکانی در این پژوهش که شامل تمایز، تداوم، عزت نفس و خودکارآمدی بوده‏اند با متغیر زیست‏پذیری دارای رابطه معناداری بوده‏اند بدین صورت که هرچه هویت مکانی بالاتر زیست‏پذیری در بین روستاییان بالاتر ‏باشد، متغیر تمایز به میزان 100/0 اثر مستقیم بر متغیر زیست‏پذیری دارد؛ بدین معنی که متغیر تمایز به میزان 10 درصد توانسته است اثر مستقیمی بر سازۀ زیست‏پذیری بگذارد؛ همچنین متغیر تداوم به میزان 297/0- اثرمستقیم و معکوس بر سازۀ زیست‏پذیری دارد؛ یعنی با افزایش در سازۀ تداوم به میزان یک واحد، شاهد کاهش در سازۀ زیست‏پذیری به میزان 297/0- خواهیم بود. متغیر عزت نفس نیز به میزان 318/0 و متغیر خودکارآمدی به میزان 621/0 اثرمستقیم بر سازۀ زیست‏پذیری دارد. همان‏طورکه مشاهده می‏شود متغیر خودکارآمدی به نسبت سایر متغیرها اثر مستقیم بیشتری به میزان 1/62 درصد بر سازۀ زیست‏ پذیری اثر مستقیم دارد.

کلمات کلیدی