آلاینده‌ های هیدروکربنی، علاوه بر این‌که همواره به عنوان یکی از مخاطرات اصلی محیط زیست به شمار می‌ روند، در خاک‌ های ماسه‌ای آلوده شده، پارامترهای مقاومتی آن را کاهش داده و به صورت یک خطر زیست محیطی و مهندسی در طبیعت رها می‌ شوند. راهکار‌ های زیادی برای بهپالایی و بهسازی اینگونه از خاک‌ها مورد بررسی قرار گرفته است. در پژوهش حاضر، بهسازی خاک‌‌ های آلوده به دو نوع هیدروکربن (روغن موتور و گازوئیل) با استفاده از روش تزریق مواد زیستی بر پایه سویه باکتری Sporsarcina pasteuri و سپس ترسیب کلسیم کربنات در یک مخزن با اتکا بر نفوذ ثقلی مواد بهسازِ میکروبی انجام شده است. اثرات تراکم و بازدارندگی هیدروکربن‌ها در مواجهه با میکروارگانیزم‌ ها (با استفاده از نتایج آزمون بازدارندگی دیسکی) از جمله مواردی است که بر میزان و نحوه بهسازی مؤثر بوده و بهسازی با هر درجه‌ای از موفقیت در خاک‌های آلوده هیدروکربنی صورت پذیرفته است. بدین ترتیب نتایج فرآیند بهسازی پس از تزریق مورد بررسی قرار گرفتند و مشخصا با توجه به بازدارندگی زیاد روغن موتور نسبت به گازوئیل، فرآیند بهسازی در این آلاینده کمتر از گازوئیل بود. همچنین بیشترین بهسازی زیستی در خاک فاقد آلاینده رخ داد.

کلمات کلیدی