انگیزش درونی یا خودانگیختگی از نیازهای روان شناختی، و تلاش های مبتنی بر فطرت در جهت رشد، حاصل می شود. وقتی افراد به صورت درونی، با انگیزه باشند به خاطر علاقه و لذتی که از چالش درونی خود می برند اقدام به فعالیت های خاص می کنند و بر اساس این انگیزه رفتار می نمایند. پژوهش حاضر به بررسی تطبیقی واژه ها و تعاریف مرتبط با خودانگیختگی و اثرات مثبت آن در وجود انسان پرداخته تا به این سؤال پاسخ دهد که : خود انگیختگی در قرآن و روانشناسی چه تفاوت ها و تشابهاتی با هم دارند؟ ضرورتِ توجه به خودانگیختگی را می توان مبتنی بر نتایج و پیامد های انگیزش درونی دانست که موجب ایجاد انگیزه در فرد می شود. از آنجایی که جامعه ایده آل و پیشرو جامعه ای است که در آن افراد در هر جایگاهی دارای انگیزش های درونی برای انجام مسئولیت های خود می باشند، اهمیت توجه به خودانگیختگی در افراد روشن می گردد. نتایج و یافته ها نشان می دهد که هر دو حوزه بر انگیزش درونی تأکید ورزیده هرچند در حوزه روانشناسی عوامل مادی و فیزیولوژیکی و شاخص های قابل اندازه گیری زیر بنای بحث انگیزش می باشد. این پژوهش با روش کتابخانه ای و شیوه تحلیلی- توصیفی به طرح مباحث پرداخته است.

کلمات کلیدی