استمرار حیات ویروس کرونا و امکان‌ناپذیری چشم‌اندازی برای پایان آن یک مسأله پزشکی را به‌امری اجتماعی بدل کرده است. «بحران‌بودگیِ کرونا» همانند رخدادهایی نظیر جنگ، انقلاب، یا بیماری‌های واگیردار می‌تواند به‌عنوان عامل محرک در تغییر سیاست ملی تلقی شود و بر سرنوشت کشورها اثر بگذارد. اکنون نحوه مواجهه دولت‌ها با بحران کرونا و گمانه-زنی‌ها در رابطه با تأثیر آن بر دولت‌ها محل تبادل نظرهای گسترده‌ای قرار گرفته است. اما آیا بحران کرونا به‌تغییر الگوهای حکمرانی دولت جمهوری اسلامی ایران منجر شده است؟ پاسخ‌گویی به‌این پرسش، با بهره‌گیری از نظریه آشوب جِرِد دایموند و به‌روش توصیف پُرمایه و با محوریت برخی داده‌های خبری، اطلاعات و آمار منتشرشده صورت پذیرفته است. مطابق با مولفه‌های دوازده‌گانه نظریه آشوب، تغییراتی در روش‌های حکمرانی دولت در ایران به‌واسطه هماهنگی و انطباق نسبی با «وضعیت اضطراری ویروسی»، در دستور کار قرار گرفته که با استفاده از توصیفِ دقیق شرایط تاریخی، اجتماعی و سیاسی می‌توان به‌طرح پرسش از تداوم یا تغییر الگوهای حکمرانی در ایران، متأثر از بحران کرونا پرداخت. به‌نظر می‌رسد ساخت دولت در جمهوری اسلامی به‌گونه‌ای صورت‌بنده شده است که بحران کرونا نمی‌تواند الگوهای حکمرانی آن را تغییر دهد و با وجود برخی تغییرات موردی متأثر از شرایط خاص کرونایی، الگوهای حکمرانی در جمهوری اسلامی ایران تداوم یافته است.

کلمات کلیدی