در این پژوهش اثر زمان پیرسختی در عملیات حرارتی T8 بر رفتار خوردگی آلیاژ آلومینیوم 6061 در محلول 0.25 مولار NaCl به کمک آزمون های پتانسیل مدار باز و مقاومت پلاریزاسیون خطی در دو محیط هوازدایی شده و در معرض اتمسفر محیط، مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور ابتدا نمونه ها به مدت 70 دقیقه در دمای 545 درجه سانتی گراد تحت عملیات آنیل انحلالی قرار گرفته و سپس در آب سرد شدند. سپس تحت کار مکانیکی (پرس در کانال های همسان زاویه دار به میزان 4 پاس) قرار گرفته اند و در انتها عملیات پیرسختی در دمای 185 درجه سانتی گراد از 5 تا 70 دقیقه بر روی آن ها انجام شد. پس از رسم نمودار سختی بر حسب زمان پیر سازی، 3 نمونه ی کم پیر شده، پیر شده با ماکزیمم سختی و فراپیرشده انتخاب شده و از نقطه نظر خوردگی با یکدیگر مقایسه شدند. برای مقایسه ی بهتر، نمونه های T8 با یک نمونه ی T6 که تحت عملیات حرارتی T6 استاندارد (رایج در صنعت) قرار گرفته بود، مقایسه شدند. خوردگی این آلیاژ به دلیل وجود لایه ی چسبنده و محافظ اکسید آلومینیوم از نوع خوردگی موضعی (حفره ای) می باشد. در حقیقت با افزایش زمان پیرسختی مقاومت به خوردگی نمونه ها کاهش یافته است؛ زیرا ذرات رسوبی به عنوان نقاط جوانه زنی حفره عمل کرده و هرچه کسر حجمی این ذرات در ریزساختار بیشتر باشد، آلیاژ به خوردگی موضعی مستعد تر می شود. همچنین انجام تغییر فرم پلاستیک شدید (پرس در کانال های همسان زاویه دار) قبل از عملیات پیرسازی موجب افزایش مکان های مستعد جوانه زنی رسوب شده و در نتیجه پس از عملیات پیرسختی شاهد کسر حجمی بیشتری از رسوبات در ریزساختار خواهیم بود. به همین دلیل نمونه ی T6 که تنها عملیات رسوب سختی بر روی آن انجام شده بود نسبت به نمونه های T8 مقاومت به خوردگی بالاتری از خود نشان داد.

کلمات کلیدی