مقیاس بنگاه‌های اقتصادی اهمیت زیادی دارد برای که بتوانند تولید در سطح انبوه داشته باشند، فناوری‌های جدید را گسترش دهند، زنجیره‌های تولید ارزش را تکمیل و به‌هم متصل کنند، از نظر مالی برای انجام سرمایه‌گذاری‌های بزرگ توانایی داشته باشند و به ویژه بتوانند در سطح بین‌المللی رقابت کنند و صادرات کشور را گسترش دهند. در حالی که در کشورهایی مانند کره جنوبی و ژاپن و حتی چین، این بنگاه‌های بزرگ مقیاس بوده‌اند که مسیر توسعه صنعتی را برای این کشورها هموار کرده‌اند. اقتصاد نفتی و دولتی ایران طی 60 سال اخیر نتوانسته است بنگاه‌های بزرگی داشته باشد که فرماندهی توسعه اقتصاد کشور را بر عهده داشته باشند. در این مقاله، ضمن آسیب‌شناسی موانع تشکیل چنین قله‌هایی برای فرماندهی اقتصاد، تلاش می‌شود تا دورنمای تشکیل این قله‌ها را از میان سازمان‌ها و شرکت‌های اقتصادی موجود کشور شناسایی شود. شواهد نشان می‌دهد نباید برای توسعه کشور به رشد یک بخش خصوصی سالم و کارآمد خیالی دلخوش کرد بلکه باید از میان بنگاه‌های دولتی و شبه دولتی موجود مسیری طراحی کرد تا این بنگاه‌ها بتوانند برای فرماندهی توسعه ایران نقش مطلوب را ایفا کنند.

کلمات کلیدی