زمینه و هدف: نوجوانان بی سرپرست در مقایسه با همسالان عادی از مشکلات بیشتری برخوردار هستند، یکی از این مسائل، خودکارآمدی پایین در این افراد است. درمانهای بسیاری برای بهبود خودکارآمدی امروزه رایج و تجربه شده میباشند که در این میان شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی، درمانی است که با دیدگاه متفاوتی به این مسائل و مشکلات مینگرد. از اینرو، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی گروه درمانی شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی روی خودکارآمدی نوجوانان بی سرپرست شهر مشهد بود. روش: این پژوهش شبهآزمایشی از نوع پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. به این منظور، تعداد 30 نوجوان دختر که در مراکز نگهداری از کودکان و نوجوانان بی سرپرست بسر میبردند، با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و بهصورت تصادفی در دو گروه شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و کنترل گماشته شدند. از مقیاس خودکارآمدی شرر در دو مقطع پیش- آزمون و پسآزمون برای جمع آوری دادهها استفاده شد. افراد گروه آزمایش در 8 جلسه درمان 90 دقیقهای شرکت کردند و افراد گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. برای تحلیل دادهها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که بین گروه آزمایشی و گروه کنترل از نظر اثربخشی درمان تفاوت معناداری وجود دارد و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی باعث افزایش خودکارآمدی نوجوانان شده است. نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش حاضر میتوان گفت که شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی یک روش موثر برای افزایش خودکارآمدی نوجوانان بی سرپرستمیباشد و در کلینیکهای روانشناسی می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

کلمات کلیدی