در خوانش اعتباری دانستن خطابات شرعی، ممکن است اعتبارات را ادبی بدانیم و یا قانونی. در نوع اول، آنچه وجود دارد زاده ذهن است که می‌تواند با توجه به جوامع و فرهنگ حاکم بر آن‌ها تغییر یابد. اعتبار قانونی اما بر خلاف نوع اول، تنها به دنبال تأثیرگذاری بر احساسات مخاطب نیست بلکه خاستگاه هویتی آن در اجتماع و واقعیات خارجی است. با این حال اعتبارات قانونی ریشه در اعتبار ادبی دارند و در این گفتمان قانونی، خطابات شارع به‌مثابه قوانینی هستند که بر مسلک تقنین عقلایی وضع شده‌اند. حال دانش اصول می‌تواند با محوریت اعتبار قانونی و یک سیر منطقی و روشمند، صورت‌بندی و تقسیم‌بندی نوینی یابد. بر اساس این تقسیم جدید، مجال برای طرح مسائل قانونی در فقه و تعامل آن با دیگر زمینه‌ها گشوده خواهد شد، بر خلاف ساختار رایج که بدون انسجام و بی‌توجه به قانونی بودن احکام به نظر می‌رسد.

کلمات کلیدی