مقدمه: اعتیاد یکی از بزرگترین معضلات جوامع بشری است که نه تنها موجب اختلالات رفتاری و اجتماعی می گردد، بلکه با تاثیر بر جنبه های مختلف سلامت جسمی، خسارات مالی هنگفتی بر فرد، خانواده و جامعه وارد می سازد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر شش هفته تمرین هوازی (صبح و عصر) بر برخی شاخص های قلبی عروقی و کیفیت زندگی زنان معتاد به مواد مخدربود. روش شناسی: 30 آزمودنی در دو گروه تجربی (15نفر) و کنترل (15 نفر) به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند.برنامه تمرین هوازی شامل شش هفته تمرین هوازی، هر هفته 3 جلسه در دو نوبت صبح و بعدظهر و هر جلسه به مدت 45 تا 60 دقیقه با شدتی معادل 70-50% حداکثر ضربان قلب ذخیره بود. برای مقایسه میانگین های درون گروهی و بین گروهی از روش آنالیز واریانس اندازه های تکراری استفاده شد و نتایج در سطح معنی داری 05/0>p آزمایش شدند. یافته ها: سطوح وزن، نمایه توده بدن، درصد چربی بدن، فیبرینوژن، پروتئین واکنشگر C سرمی کاهش معنی داری یافت (05/0>P)؛ در صورتیکه حداکثراکسیژن مصرفی و کیفیت زندگی در پایان دوره در گروه تجربی افزایش معنی دار یافت(05/0>P). تغییرات میانگین‌های بین گروهی در متغیرهای وزن، نمایه توده بدن، درصد چربی بدن، حداکثراکسیژن مصرفی، محدودیت فیزیکی، سلامت عمومی، نیروی حیاتی، فعالیت اجتماعی، عملکرد فیزیکی، عملکرد عاطفی و رضایت از زندگی در بین دو گروه تجربی و کنترل تفاوت معنی‌دار دارد (05/0>P). بحث: شاید برنامه تمرینی مطالعه حاضر، با کاهش توده چربی به عنوان یک عامل ضدآتروژنیک و عوامل خطرزا در گروه تجربی، موجب کاهش CRP شده باشد. بهبود ساختار اندوتلیال، کاهش سلول های تک هسته ای خون، از سازوکارهای کاهش CRP پس از تمرین است. نتیجه گیری: بطور کلی می توان گفت که شش هفته تمرین هوازی در دو نوبت صبح و بعدظهر از طریق کاهش شاخص های ترکیب بدن، فیبرینوژن و پروتئین واکنشگر C و افزایش معنی داری حداکثراکسیژن مصرفی و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به مواد مخدر می تواند احتمالا در بهبود سلامت قلب و عروق و کاهش خطر بیماری آتروسکلروز موثر باشد. کلید واژه ها: اعتیاد به مواد مخدر، تمرین هوازی، کیفیت زندگی

کلمات کلیدی