پس از پیروزی انقلاب اسلامی وقوع تحولات گسترده در اندیشه و روش های حیات اجتماعی زائیده از ارزش های انقلاب از یک سو و نفوذ هر چه بیشتر اندیشه های تکثر گرای پست مدرن غربی و تولید پارادایم هایی متفاوت با فرهنگ سنتی جامعه از سوی دیگر ،سبب ایجاد دگرگونی های بسیاری در جنبه های مختلف زندگی،از جمله معماری گردید. در شروع دوره مذکور رویداد انقلاب فرهنگی با هدف ایجاد اصلاحات در نظام آموزش عالی کشور به تعطیلی دانشگاهها برای مدت سه سال انجامید. در این مدت، فقدان تحرک قابل ملاحظه در انجام کارهای نظری و پژوهشی و نیز بستری آکادمیک برای شکل گیری نظریات معماری محسوس بود. با وقوع این امر، طراحان انقلاب فرهنگی در پی ایجاد نسبتی نوین بین ساختار و محتوای آموزشی دانشگاهها بودند که همگام با شرایط و خواستهای نوین باشد. بدیهی است که این خواستها بر روی همان محورهایی طرح و دنباله گیری شدند که شعارهای انقلاب مطرح می کرد. این امر در تناسب با روح عمومی جریانات هویت طلبانه معماری، ضرورت تغییر برنامه آموزشی معماری را نیز به جدیت طرح می کرد. این پژوهش به تبیین رویکرد معماری ایران در دوره بعد از انقلاب و تحلیل اهداف هویت طلبانه آن در برابر پدیده ای به نام جهانی شدن ،ظهور تکنولوژی ارتباطات و رایانه خواهد پرداخت.

کلمات کلیدی