هدف از این مطالعه بررسی کارایی مدل‌های مقیاس‌کاهی شده روزانه جهانی تبادل زمین ناسا (NEX-GDDP)در شبیه‌سازی شدت بارش‌ و پیش‌نگری بلندمدت آن در ایران است. برای این منظور نه مدل از مدل‌های CMIP5 از پروژه NEX-GDDP بر اساس حساسیت اقلیمی گزینش گردید. برای درستی‌سنجی برونداد بارش داده‌های مذکور از داده‌های بارش 49 ایستگاه همدیدی طی دوره تاریخی (2005-1980) با استفاده از دو سنجه آماری RMSE و MBE استفاده شد. نتایج نشان داد که داده‌های پروژه NEX-GDDP در مقایسه با داده‌های مشاهداتی اریبی چندانی نداشته و بیش‌تر مدل‌ها با خطای نسبی کم، کارایی لازم را در باز تولید الگوی فضایی بارش در ایران دارند. از بین مدل‌های نه گانه مورد بررسی، مدل MPI-ESM-LR بیشینه‌ی بیش‌برآوردی و مدل IPSL-CM5A-LR بیشینه‌ی کم برآوردی را در ایران نشان می‌دهد. در مقایسه با سایر GCM ها در دوره تاریخی، داده‌های پروژه NEX-GDDP عدم قطعیت کمتری را در مقیاس منطقه‌ای نشان داده و از این‌رو پیش ‌نگری‌های NEX-GDDP بسیار قابل اطمینان‌تر است. از روش میانگین گیری مدل بیزین (BMA) جهت تولید یک مدل همادی از مدل‌های نه گانه استفاده گردید. بر اساس مساحت زیر خم ROC مدل همادی تولید شده کارایی بهتری را نسبت به مدل‌های منفرد نشان داد. پیش‌نگری شدت بارش با دو شاخص SDII و RX1day توسط مدل همادی NEX-GDDP-MME طی سه دوره آینده نزدیک (2050-2026)، آینده میانی (2075-2051) و آینده دور (2100-2076) تحت دو سناریوی RCP4.5 و RCP8.5 انجام شد. پیش‌نگری‌های شدت بارش نشان می‌دهد که در آینده در سراسر ایران بارش با شدت بیشتری اتفاق می‌افتد. شاخص‌های RX1day و SDII تا پایان قرن حدوداً بین 4 تا 13 درصد برای متوسط پهنه ایران افزایش خواهند یافت که نشان دهنده افزایش سیل‌خیزی طی دهه‌های آینده در ایران است.

کلمات کلیدی