افزایش توان اشتغال پذیری دانشجویان در راستای ارتقاء مسئولیت پذیری اجتماعی دانشگاه ها یکی از موضوعاتی است که در سال های اخیر به دغدغه جاری دانشگاه ها تبدیل شده است. آنچه امروز به‌عنوان مسئله، تحت عنوان بیکاری دانش‌آموختگان دانشگاهی و یا نابسندگی کیفی آن‌ها برای احراز مشاغل خودنمایی می‌کند را در وهله نخست بایستی در کیفیت برنامه درسی دانشگاهی از منظر اشتغال پذیری جست. در مقاله حاضر ضمن نقد وضعیت جاری نظام برنامه درسی که مانع از تحقق این رسالت مهم می شود به الزامات برنامه درسی برای برون رفت از این وضعیت پرداخته می شود. در ادامه چارچوب نظری گنجاندن اشتغال پذیری در برنامه درسی دانشگاهی مورد بحث قرار می گیرد که اتخاذ رویکرد برنامه درسی مبتنی بر پیامد، محیط یادگیری تکلیف محور، تلفیق آموزش کلاس درس و محیط کار و فعالیت های فوق برنامه درسی مهمترین ابعاد آن می باشند. ارائه مدل بهینه جهت تلفیق نظر و عمل در برنامه درسی از جمله مهمترین موضوعات در این زمینه مورد بحث قرار می گیرد. سپس چالش های کاربست این رویکرد در نظام آموزش دانشگاهی کشور نظیر نبود رابطه منسجم دانشگاه‌ها با جامعه به‌ویژه ضابطه گذاران بازارکار در مقام تدوین و اجرای برنامه های درسی مورد بحث قرار گرفته و در پایان راه کارهایی عملی جهت ارتقاء اشتغال پذیری در برنامه های درسی دانشگاهی ارائه می گردد.

کلمات کلیدی