اقامتگاه‌های بوم‌گردی به عنوان شیوه نوین پذیرایی و اسکان در مناطق روستایی است. صاحبان اقامتگاه‌های بوم‌گردی به عنوان فعالان اقتصادی دارای مسئولیت‌هایی در راه اندازی کسب و کار و ارائه خدمات به گردشگران می‌باشند. بر این اساس هدف این مطالعه بررسی مسئولیت‌پذیری اجتماعی صاحبان اقامتگاه‌های بوم‌گردی در قبال جامعه محلی و میزبان می‌باشد. این پژوهش بر مبنای روش، توصیفی-تحلیلی می‌باشد. به منظور گردآوری اطلاعات از منابع کتابخانه‌ای و مطالعة میدانی استفاده شده است. جامعه نمونه پژوهش را صاحبان 27 اقامتگاه بوم‌گردی در نواحی روستایی استان خراسان‌رضوی تشکیل می‌دهد. داده‌های مورد نیاز توسط پرسش‌نامه محقق ساخته بر اساس شاخص‌ها و مؤلفه‌های ابعاد چهارده گانة مسئولیت‌پذیری اجتماعی از بین صاحبان اقامتگاه‌ها جمع‌آوری گردید. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که میانگین‌های به دست آمده در ابعاد و شاخص‌های پژوهش بیشتر از سطح متوسط می‌باشند که این امر نشان دهنده رعایت و اهمیت مسئولیت‌پذیری اجتماعی در بین صاحبان اقامتگاه‌های بوم‌گردی نسبت به جامعه گردشگر و میزبان است که این میزان در بین زنان اندکی بیشتر از مردان می باشد. بر اساس نتایج مسئولیت پذیری اجتماعی بر افزایش شاخص های اشتغال‌زایی مستقیم و غیر مستقیم، محلی و اشتغال‌زایی غیرمحلی، افزایش درآمد سالانه، تعداد گردشگران و درجه اقامتگاه اثرگذار بوده و نیز بیشترین سطح مسئولیت‌پذیری اجتماعی در اقامتگاه غور با مقدار 92/4 اختصاص پیدا کرده است.

کلمات کلیدی