در این پژوهش، چرخۀ سیاست‌گذاری مبارزه با مواد مخدر در ایران با تمرکز بر سیاست‌های کلی مبارزه با مواد مخدر بررسی شده است. هدف تحقیق این است که با مطالعۀ نحوۀ سیاست‌گذاری در این زمینه از سوی نهادهای مرتبط و سازمان‌های دخیل، نشان داده شود که این چرخۀ سیاست‌گذاری تا چه میزان با سیاست‌های کلی نظام در زمینۀ مبارزه با مواد مخدر همسو بوده است. روش پژوهش قیاسی است و تلاش می‌شود با بررسی کلیات موضوع، به جزئیات آن پرداخته شود و با نگاه کلی به سیاست‌های کلی نظام در زمینۀ مبارزه با مواد مخدر، تأثیر آن بر چرخۀ سیاست‌گذاری نشان داده شود. مطابق نظریۀ سیستمی که الگوی مورد استفاده در پژوهش حاضر است، به این پرسش‌ها پاسخ داده شده: عوامل شکست سیاست‌های مبارزه با مواد مخدر چه بوده است؟ این سیاست‌ها چگونه طراحی و اجرا شده و چه نتایجی دربر داشته است؟ فرضیۀ اصلی این است که مجموعۀ عواملی در جامعه درحال وقوع است که شرایط اولیه یا بستر ظهور آسیب‌های اجتماعی، ازجمله اعتیاد، را فراهم ساخته ‌است. طبق نتایج، ستاد مبارزه با مواد مخدر نتوانسته است به اهداف خود دست یابد؛ از این رو ستاد، در مقام نهاد مسئول، باید به‌سمت سیاست‌گذاری کاهش تقاضا حرکت کند و فرهنگ عمومی جامعه را به‌سوی شناخت از مواد مخدر هدایت نماید. همچنین سیاست‌گذاری در حوزۀ مواد مخدر باید با توجه به زیرساخت‌های موجود در جامعه و اوضاع فرهنگی ـ اجتماعی آن صورت گیرد.

کلمات کلیدی