استفاده از داده‌های شخصی در عصر کنونی به‌عنوان بخش جدایی‌ناپذیر از زندگی انسان‌ها است. داده‌های شخصی اهمیت اقتصادی فراوانی دارند و به‌طورقطع دارای ارزش هستند به‌طوری‌که آن‌ها را پول آینده نامیده‌اند، درعین‌حال محیط‌ها و فضاهایی که اشخاص در آن‌ها زندگی می‌کنند و به‌طور مداوم با آن‌ها سروکار دارند، داده‌های اشخاص را جمع‌آوری و پردازش می‌کنند و به شیوه‌های مختلف از داده‌ها استفاده می‌نمایند؛ بنابراین ضرورت وجود قوانینی که از این امر ارزشمند در مقابلِ استفاده‌های فراوان حفاظت کند، احساس می‌شود. مهم‌ترین بستر قانونی برای حمایت از داده‌ی شخصی، مقررات عمومی حفاظت از داده (GDPR) است. این مقررات در سال 2016 تصویب و از سال 2018 لازم‌الاجرا شده است و جامع‌ترین بستر موجود، در خصوص حفاظت از داده‌ی شخصی است. گرچه در سال‌های قبل نیز اتحادیه اروپا در خصوص حفاظت از داده‌ی شخصی قانون‌گذاری نموده است (دستورالعمل حفاظت از داده‌ی شخصی سال 1995)؛ لیکن این مقررات به دلیل ویژگی‌ها و حمایت‌های بدیع و دقیق خود، کامل‌ترین بستر قانونی در خصوص حمایت از داده است. به جهت اهمیت این مقررات در حفاظت از داده‌ی شخصی، معرفی این بستر قانونی و پرداختن به مفاهیم اساسی، دامنه‌ی اعمال و نقاط قوت این مقررات، به‌منظور درک بهتر حمایت‌های مندرج در GDPR، ضروری است. پژوهش حاضر با تتبع در مقررات مذکور و منابع مرتبط، به این مهم می‌پردازد و در جهت شفاف‌سازی این مقررات برای کمک به تدوین بستر قانونی مناسب، در خصوص حمایت از داده‌ی شخصی در نظام حقوقی ایران، گام برمی‌دارد.

کلمات کلیدی