زمینه و هدف: پروتئین‌های فولیستاتین و میوستاتین پروتئین‌های کلیدی در تنظیم هایپرتروفی و آتروفی عضلانی هستند. بی‌تحرکی و سارکوپنیا می‌تواند منجر به اختلال در سازوکار مولکولی و فعالیت این پروتئین‌ها شود؛ بنابراین هدف از انجام این پژوهش مقایسه تأثیر دو پروتکل تمرین تناوبی شدید و مقاومتی بر نسبت سرمی فولیستاتین به میوستاتین، توان بی‌هوازی و شاخص خستگی دختران فعال بود. روش تحقیق: در این پژوهش کاربردی و نیمه تجربی، 30 نفر از دانشجویان دختر رشته تربیت‌بدنی دانشگاه فردوسی مشهد با میانگین سنی 649/0±12/20 سال و نمایه‌ی توده بدنی 808/1±26/21 کیلوگرم مترمربع به روش نمونه‌گیری دسترس و هدف‌دار انتخاب شدند؛ سپس به روش تصادفی در دو گروه 15 نفری تمرین مقاومتی و تمرین تناوبی شدید قرار گرفتند. پروتکل تمرینی سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته اجرا شد. خون‌گیری در دو وهله، پیش و 48 ساعت پس از اتمام تمرینات انجام گردید. مقادیر سرمی میوستاتین و فولیستاتین با کیت‌های الایزا اندازه‌گیری شد. سپس شرکت‌کننده‌ها آزمون رست را برای برآورد توان بی‌هوازی اجرا کردند. برای تعیین تفاوت‌های درون‌گروهی و بین گروهی از آزمون تعقیبی، تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر در سطح معنی‌داری کمتر از 05/0 استفاده شد. یافته‌ها: میانگین سطوح سرمی فولیستاتین و نسبت فولیستاتین به میوستاتین در گروه تمرین تناوبی شدید کاهش معنی‌دار (001/0>p) اما در گروه تمرین مقاومتی افزایش معنی‌دار (001/0>p) یافت. میانگین سطوح سرمی میوستاتین، در گروه تمرین تناوبی شدید افزایش (003/0>p) اما در گروه تمرین مقاومتی کاهش (001/0>p) یافت؛ که این تغییرات به لحاظ آماری معنی‌دار بود (001/0>p) حداکثر و متوسط توان بی‌هوازی پس از هشت هفته تمرین در هر دو گروه افزایش و شاخص خستگی در هر دو گروه کاهش غیر معنی‌دار داشت) 05/0( p≥. نتیجه‌گیری: در مجموع فعال‌سازی عوامل مهم مایوژنیک و مایواستاتیک در دختران جوان فعال نیاز به انجام تمرینات مقاومتی با شدت متوسط دارد

کلمات کلیدی