پیدایی بیماری فاجعه­بار کرونا ضمن به هم ریختن سبک زندگی و مدل حکومت­مداری، جان انسان­های بی­شماری را گرفته است. این ویروس نامرئی با ایجاد اختلال در سبک زندگی و به حاشیه راندن شادی، نشاط و سرزندگی ناشی از سبک زندگی مدرن بار دیگر واقعیت عریان و غمبار زندگی یعنی مساله مرگ را بیشتر از گذشته فرا روی انسان­ها نهاده و به زایش تراژدی نیز یاری رسانده­است. اکنون انسان دوره پساکرونا با بحران معنا مواجه شده و به عبارتی از امید، نشاط و سرزندگی دوران پیشاکرونا به طرز محسوسی فاصله گرفته­است و به این می­اندیشد که آیا اراده انسانی، خود باعث زایش چنین تراژدی دردناکی شده است یا این­که نیرویی مافوق طبیعی در رقم زدن چنین مصیبتی موثر بوده است. نوشتار پیش رو به شیوه توصیفی و تحلیلی و با هدف نمایش جلوه­های مخرب کرونا ویروس در بافتار سیاسی، اقتصادی- اجتماعی و فرهنگی- مذهبی جامعه ایرانی با محوریت عملکرد دوسویه کارگزاران سیاسی و شهروندان، برآن است تا با تاکید بر عشق در وجوه مادی و معنوی­اش و ترویج آن به عنوان مبنای نظام سیاستگذاری ایران به عنوان راهکار اساسی در برون شد از بحران کرونا، می­توان از اثرات دردناک و فاجعه­بار این ویروس مخرب به نحو چشمگیری کاست و حس امید به زندگی را در قالب آفرینش­گری هنری، جهت تزکین روان رنج­کشیده جامعه بیدار ساخت.

کلمات کلیدی