یکی از پرسشهای اصلی اندیشه سیاسی این است که قدرت چگونه محدود میشود؟ در دوران باستان شیوه حکمرانی بدینصورت بود که استبداد وجه مشترک همه حکمرانیها در هر شکل و قالبی نظیر سلطنتی، پادشاهی و امپراطوری بود. ساخت سیاسی در شاهنامه نیز بهعنوان منبع بازگوکننده تاریخ فکر سیاسی دوران ایران باستان، به تبعیت از ساخت سیاسی دیگر امپراتوریها، مبتنی بر قدرت یک فرد فرهمند بود؛ اما در ساختار سیاسی شاهنامه، شیوهها و روشهای اعمال قدرت صورتی مشخص دارد که دایره قدرت حکمرانان را بسیار محدود و تمهید روایی جدیدی را ارائه میکند که از حیث مباحث سیاسی اهمیت فراوانی دارد. در این مقاله با روش تفسیری پل ریکور تالش شد تا با کنکاش شاهنامه فردوسی، در جستجوی پاسخ به این پرسش باشد که اعمال قدرت بهعنوان عامل اصلی حفظ پادشاهی در شاهنامه با چه محدودیتهایی روبرو بوده است؟ و عوامل مؤثر بر محدودسازی قدرت چیست؟ فرضیه ما در این پژوهش ازاینقرار بود که علیرغم اینکه ساختار قدرت در شاهنامه در دست شخص شاه است، اما قدرت شهریاران توسط نیروی دینی، هنجارها، طبقات اجتماعی باال و مردم محدودشده است.

کلمات کلیدی