فرسودگی محلات شهری یکی از مشکلات اساسی شهرهای کنونی کشور خصوصا محلات مرکزی و قدیمی شهر که محل پیدایش شهر بوده، می باشد. به طور متوسط نزدیک به 10 درصد شهرها، باتوجه به شاخص های شورای عالی معماری و شهرسازی کشور بافت های فرسوده می باشد. توسعه پایدار شهری نیز یکی از مهم ترین بحث های قرن بیست و یکم است که در ارتباط با بافت فرسوده از اهمیت ویژه ای برخوردار است و مورد توجه محققان این حوزه قرار گرفته است. توسعه پایدار را می‌توان تامین نیازهای اولیة اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی افراد معنی کرد به شرطی که کیفیت حفظ شود. شهر مشهد دارای بافت های فرسوده شامل تاریخی، میانی و حاشیه ای می باشد که اهمیت مطالعه درباره این موضوع و ساماندهی این بافت ها را دوچندان می نماید. پژوهش حاضر به چگونگی تبیین ابعاد اجتماعی توسعه پایدار در بهسازی و نوسازی بافت فرسوده محله سرشور مشهد می پردازد. هدف از این پژوهش نحوه برخورد با بافت فرسوده محله سرشور با رویکرد توسعه پایدار می باشد. روش پژوهش توصیفی_تحلیلی می باشد و پس از نمونه گیری،پرسشنامه در بین ساکنین محله توزیع و توسط آنها تکمیل شد، برای تجزیه و تحلیل داده های پرسشنامه نیز از نرم افزار SPSS و آزمون رتبه بندی فریدمن استفاده شد. پایایی ابزار تحقیق نیز از طریق آزمون آلفا کرونباخ محاسبه شد. نتایج نشان می دهد که با ایجاد شاخص های اجتماعی توسعه پایدار مانند اعتماد سازی، مشارکت، عدالت اجتماعی، ایجاد امنیت و...می توان ا میزان فرسودگی محلات را کاهش داد.

کلمات کلیدی