هدف: این پژوهش با تمرکز بر مسرت کارکنان به نقش میانجی آن در رابطه میان توانمندسازی و رفتار نوآورانه کارکنان و همچنین تعلق خاطرکاری و رضایت شغلی بهعنوان دو پیامد مثبت آن، که تأثیرگذار بر عملکرد بهینه کارکنان است، میپردازد. طراحی/ روششناسی/ رویکرد: این پژوهش از حیث هدف، کاربردی و از نظر روش، پیمایشی ـ تحلیلی است و کارکنان شهرداری مشهد جامعه آماری پژوهش را تشکیل میدهند. برای تجزیهوتحلیل دادههای جمعآوریشده از مدل معادلات ساختاری و نرم افزار AMOSو SPSSاستفاده شده است. یافتههای پژوهش: نتایج مؤید نقش میانجی مسرت در رابطه میان توانمندسازی با دو متغیر رضایت شغلی و تعلقخاطرکاری است. همچنین، تأثیر مسرت که منتج از توانمندسازی کارکنان است، بر رفتار نوآورانه با نقش میانجی رضایت شغلی و تعلق خاطرکاری نیز مورد تأیید قرار گرفته است. محدودیتها و پیامدها: جامعه مورد مطالعه محدود به کارکنان شهرداری است و تعمیمپذیری نتایج این پژوهش، به سازمانهای مشابه این سازمان امکانپذیر است . پیامدهای عملی: با توجه به پیامدهای مثبت توانمندسازی کارکنان در بهرهوری، مدیران شهری می توانند با تفویض اختیار و استقلال عمل، از یک سو موجبات مسرت و رضایت کارکنان را فراهم آورند؛ و از سوی دیگر با استفاده از حس اعتماد ایجادشده امکان بهرهگیری از ایدههای نوآورانه در انجام کار را فراهم آورند. ابتکار یا ارزش مقاله: مطالعات پیشین بر رابطه مستقیم بین توانمندسازی کارکنان و رفتار نوآورانه متمرکز بوده است و در آنها به چگونگی این تأثیر پرداخته نشده است. پژوهش حاضر به نقش هیجانات مثبت و بهطور خاص مسرت، که حاصل از توانمندسازی افراد است، پرداخته است

کلمات کلیدی