برای بررسی رابطه ترکیب بدن و توزیع چربی مرکزی با عملکرد ریوی ایستا و پویا در زنان، 60 دانشجوی داوطلب دختر دانشگاه بیرجند با میانگین قد 159.9±5.30 سانتی متر، وزن 62.15±9.60 کیلوگرم و سن 23.42±3.20 سال در تحقیق شرکت کردند. قد، وزن، شاخص توده بدنی، محیط کمر و نسبت محیط کمر به محیط لگن با کمک ترازو و متر نواری و ظرفیت حیاتی با فشار، حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول، نسبت حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی و اوج جریان بازدمی، با استفاده از دستگاه power lab و حداکثر اکسیژن مصرفی با پروتکل استورر – دیویس، اندازه گیری شدند. داده ها با روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام تحلیل شدند و سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد. بین BMIو FVC، FEV1و PEF (به ترتیب p=0.000 و r=-0.55؛ و p<0.001 وr=-0.41 ؛ p<0.007 و (r=-0.34و بین WC وFVC ، FEV1و PEF (به ترتیب p=0.000 و r=-0.59؛ و p=0.000 و r=-0.46؛ p<0.005 و r=-0.35) رابطه معکوس و معنی داری مشاهده شد. به علاوه، بین WHR و FVC،FEV1 و PEF (به ترتیب p=0.000 و r=-0.56؛ و p=0.000 و r=-0.50؛ p<0.01 وr=-0.31 ) رابطه معکوس و معنی داری مشاهده شد. از طرف دیگر، بین BMI و WC با نسبت FEV1 /FVC (به ترتیب p<0.01 و r=0.31؛ و p<0.01 و r=0.32) رابطه مستقیم و معنی داری به دست آمد. تحلیل رگرسیون گام به گام نیز نشان داد بین WC، WHR و حداکثر اکسیژن مصرفی با عملکرد ریوی رابطه خطی معنی دار وجود دارد. نتیجه کلی اینکه اضافه وزن، به ویژه تجمع چربی در ناحیه مرکزی بدن می تواند موجب کاهش عملکرد ریوی ایستا و پویا شود.

کلمات کلیدی