هدف از این پژوهش تأثیر مدل آموزش ورزش بر خود تعیینگری (SD)در دانشجویان دختر تربیت بدنی عمومی 2 بود. مبنای نظریة خود تعیینگری نظریة دسی و رایان است که بر میزان رفتار یک فرد که خود انگیزاننده و خود تعیینکننده است، متمرکز شده است. معیار میزان رفتار، شامل 3 منبع انگیزشی، بیانگیزگی، انگیزش درونی، و انگیزش بیرونی است. انگیزش بیرونی به ترتیب تنظیم بیرونی، تنظیم درونفکنیشده، تنظیم شناساییشده و تنظیم یکپارچه را در بردارد. شرایط مناسب در کلاسهای ورزش، باعث میشود، یادگیری، چشیدن لذّت واقعی و رسیدن فرد به انگیزش درونی تسهیل شود. اجرای مدل آموزش ورزش با ویژگیهایی مانند؛ گروهبندی، واگذار کردن نقشها به افراد، یادگیری در قالب رقابت، شرایطی را ایجاد میکند تا افراد خود و با انتخاب آگاهانه به فعالیتهای ورزشی بپردازند و یادگیری پایداری داشته باشند. پژوهش به طور نیمه تجربی انجام شد. آزمودنیها در دو گروه سنتی و آموزش ورزش در واحد تربیت بدنی عمومی 2 آموزش دیدند که تعداد آنها 34 نفر بودند که به طور تصادفی به دو گروه 17 نفره تقسیم شدند. برای سنجش خود تعیینگری، پرسشنامة تنظیم رفتار ورزشی در دو کلاس اجرا شد و با توجه به فرمولی، میزان خود تعیین repeated measures گری افراد در هر گروه تعیین گردید. برای تجزیه و تحلیل داده از روش استفاده شد. بررسی تأثیر مدل آموزش ورزش بر خود تعیینگری در این تحقیق، ANOVA نشان داد که خود تعیینگری به میزان قابل توجهی افزایش داشته، در حالی که خود تعیین گری در گروه مدل سنتی تربیت بدنی عمومی 2 کاهش یافته است. میتوان از یافتههای پژوهش چنین نتیجه گرفت که؛ یکی از روشهای افزایش خود تعیینگری ، ایجاد شرایط و برای انجام فعالیتهای ورزشی به ویژه در (SEM) برنامههایی مانند مدل آموزش ورزش کلاسهای آموزشی دانشگاهها است که افراد خود، مسئول رفتارهای خود باشند.

کلمات کلیدی