هدف پژوهش حاضر، مشاهدة تأثیر هشت هفته مداخلة تمرینی قابلاجرا بر رشد مهارتهای جابهجایی و دستکاری،در ساعات درس تربیتبدنی مدارسو براساس رویکرد تکلیفمدار بود. این پژوهش روی30 کودک دختر و پسر هفت تانُه سالةدچار اختلال هماهنگی رشدی شهر تهران انجام شد. مطالعة حاضر بهشکل نیمهتجربی با طرح پیشآزمون- پسآزمون و با دو گروه مداخلةتکلیفمحور )15 نفر( و فعالیت معمول )15 نفر( در جریان کلاس تربیتبدنیاجرا شد. ابزارهای جمعآوری اطلاعات، پرسشنامة تشخیصی اختلال هماهنگی رشدی و آزمون مهارتهای حرکتی درشت- دو بودند. اطلاعات ازطریق آزمون تحلیل واریانس بینگروهی با اندازهگیریهای تکراری تجزیهوتحلیل شد. نتایج نشان داد کهتمرین در کلاس تربیتبدنی به روش تکلیفمدار بهصورت معناداری نسبت به تمرین به روش معمول، باعث افزایش عملکرد در خردهمقیاسهای دستکاری )P<0.05( بهجز مهارت ضربه به توپ با دست )F=2.226, P=0.147( و خردهمقیاسهای جابهجایی )P<0.01( بهجز مهارت لیلیکردن )F=2.869, P=0.101( میشود. همچنین، نتایج نشان داد که برای کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی، مداخلة تمرینی به روش تمرین اختصاصی مهارت و براساس رویکرد بومشناختی تکلیفمدار، بر تمرین بهشکل عمومی با تأکید بر تواناییهای عمومی ارجحیت دارد؛ بنابراین، توصیه میشود در برنامهریزی تمرینی این کودکان، معلمان تربیتبدنی به طراحی تکلیفمدار توجه کنند.

کلمات کلیدی