زمینه و هدف: مزاج یکی از مفاهیم بنیادین طب سنتی ایرانی محسوب میشود که متمایزکنندۀ ویژگیهای فردی انسان است. با توجه به جایگاه سایر شاخههای علمی در مفاهیم پایهایِ طب ایرانی، رویکردی میانرشتهای به این مکتبِ طبی اجتنابناپذیر مینماید. هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط برخی متغیرهای گفتاری و مزاج در طب ایرانی است. مواد و روشها: پژوهش میان رشته ای حاضر با استفاده از چارچوب نظری و بالینی مزاج در آرای حکمای طب ایرانی، پایگاه اطلس جهانیِ ساختارهای زبانی و بررسی مطالعات زبانشناسیِ مرتبط، با روشی توصیفی-تحلیلی و قیاسی به بررسی ارتباط شاخصهای گفتاری در علم زبانشناسی با مفاهیم نظریِ مزاج در طب ایرانی و بازنمود آن میپردازد. یافتهها: نتایج این پژوهش حاکی از آن است که ارتباطی مستقیم بین کیفیت گرمی با برخی ویژگیهای گفتار وجود دارد. به صورتی که از یک طرف بیشترین تمرکز گرایش زبانهای نواختیِ ساده و به ویژه نواختیِ پیچیده در نقاط گرمِ زمین است و از طرفی ارتباطی مستقیم بین برخی ویژگیهای گفتاریِ مزاجِ گرم، همچون سرعت باالی ادای کالم در واحد هجا بر ثانیه و همچنین همپوشیِ کالمیِ بسیار باال در گفتارِ مزاجهای گرم مشاهده میشود. مالحظات اخالقی: از ابتدا تا انتهای مقاله اصل صداقت، و امانتداری رعایت گردیده است. نتیجهگیری: پژوهش حاضر میتواند به عنوان مبنایی جهت طراحی پژوهشهای آتیِ مداخلهای یا مشاهده ای در حیطه میان رشته ای بین دانش زبانشناسی و طب ایرانی منظور گردد

کلمات کلیدی