در جامعه‌‌ی امروز پدیده \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"زنان سرپرست خانوار\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\" به دلایل گوناگونی رو به افزایش است. این گروه از زنان، از گروه‌های حاشیه‌ای جامعه‌اند که با ناملایمات اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی فراوانی رو‌به‌رو هستند. در این پژوهش تلاش کردیم تا با فراهم آوردن امکان ثبت تجربه‌ی‌زیسته‌ی این زنان، ادراکات، احساسات، دردها، رنج‌ها و در نهایت داستان زندگی آنان را روایت نماییم. مهمترین پرسش این پژوهش این بود که تجربه‌ی این زنان در ذیل چه مفاهیمی قابل روایت است؟ و آنان چگونه این تجارب را درک، تفسیر و در قالب داستان روایت می‌کنند؟ این پژوهش در قالب روش‌شناسی کیفی و به مدد روش تحلیل روایت انجام گرفت. به این منظور با پانزده نفر از زنان سرپرست خانوار تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی مشهد مصاحبه‌های روایی و عمیق انجام دادیم. تجارب این زنان در ذیل کلان‌روایت‌های: کودک‌همسری و مادر شدن زود‌هنگام، سطح پایین سرمایه‌های اقتصادی و اجتماعی، سطح پایین سرمایه‌ی فرهنگی، کار موقت و بی‌آتیه و ناامن، ازدواج ناموفق و جدایی از همسر، ناامنی‌ها و ناملایمات و فشارهای اجتماعی، فرسودگی، رنج تنهایی، و نگرانی و تشویش بی‌پایان، قابل روایت است.

کلمات کلیدی