اصل در ترجمه قرآن، رعایت امانتداری، حفظ معنا و روان بودن است که این موضوع در بسیاری از ترجمه های فارسی قرآن، اصلی ثابت است ، به گونه ای که بخش عمده ای از این ضرورت ها و انتظارها را تحقق بخشیده است. لیکن مسئله ی تحقیق پیش رو، میزان و چگونگی این تعادل و مطابقت معنا با الفاظ قرآنی است که در این زمینه برخی ساختارهای صرفی - نحوی و بلاغی در ترجمه ها نادیده انگاشته شده است. این پژوهش به روش ترجمه های مزبور ،» مفعول مطلق « توصیفی – تحلیلی در صدد است با مطالعه موردپژوهانه را به بوته نقد، تحلیل و تطبیق بسپارد تا مواردی که در این ترجمه ها نیازمند بازنگری دقیقتری هستند، باز شناسی نماید. طبق دستاورد های این پژوهش، ترجمه های مورد نظر در عین برخورداری از امتیازهای فراوان، ازجمله نوآوری در شیوه ی ترجمه وفادار و معنایی، التزام به پیام و محتوای زبان قرآن، شیوایی بیان و استفاده از واژه های فارسی روان و ... ؛ در حوزه های صرف و نحو، بلاغت، ترجمه واژگان و ... از جمله در ترجمه و معادل ساختاری مفعول مطلق، نیازمند بازنگری هستند، که در این پژوهش، واکاوی و تحلیل شده است.

کلمات کلیدی