پیرامون اسطوره، گونه‏ های آن در ادبیات ملل، کنشگری و اثرگذاری این شاخه در رشته‏هایی مانند روانشناسی، ادبیات، نقد، ادیان و تاریخ و نیز درباره‏ی پیوند اسطوره با میثولوژی یونانی و واژگانی مانند story یا history از سوی اسطوره ‏پژوهان، تاریخ‏ادبیات‏پژوهان، پژوهشگران گستره‏ی دین و آیین و ناقدان، انگاره‏های گوناگونی پیشنهاد شده است ولی آغاز و انجام پژوهشی از این دست از آن‏رو گریزناپذیر می‏ نماید که در هیچ یک از پژوهش‏های انجام شده، دیدگاهی مشخص و قاطع پیرامون ریشه‏شناسی اسطوره، نشانگری و دلالت راستین آن در آغاز و جایگاهش در ایران باستان و به‏ویژه پیوندش با واژگان فارسی‏تبار همسان دیده نمی‏شود؛ آن‏چه هست صرفا تدوین و گردآوری دیدگاه‏های چند لغوی و زبان‏شناس کلاسیک یا اسطوره‏پژوهان غربی و کنش‏پذیر از آنان است؛ اسطوره‏پژوهانی مانند مهرداد بهار که با زبان‏های گونه‏گون بازگو شده است. نگارنده در پژوهش پیش رو بر آن است تا با کاربست شیوه‏ی توصیفی-تحلیلی، افزون بر بازگویی دیدگاه‏های دیگران در این گستره، انگاره‏ هایی تازه را پیرامون ریشه‏شناسی واژه‏ی «اسطوره» و پیوندش با واژه‏ی فارسی ‏تبار «استاره» به دست دهد و نیز درباره‏ی نشانگری ارجمند آن بر داستان‏های بشر سنّتی پیرامون سامانه و نظام ستارگان و سیّارات و گاه‏شماری ایرانیان باستان حقایقی را بازگو نماید؛ هم‏چنین پژوهشگر بر آن است تا کنش‏پذیری این واژه و نشانگری آن را از نام «عثتر» یا «عثترت» و یا شهبانو «استر» همسر خشایارشاه نشان دهد. نتایج برآمده از این پژوهش نشان می‏دهد که تاریخ با ستاره و دانش ستاره‏شناسی پیوندی ناگسستنی دارد و «اسطوره‏ها»: ستاره‏نگاشته‏هایی هستند بازگوکننده‏ی بودگی ستارگان و اختران ایستا در آن روزگاران و نگارنده‏ی پیدایش اباختران و ستارگانِ در گردش از زبان انسان سنّتی و هم از این روست که اسطوره‏ها در نمونه‏های بسیاری از ستارگان و آفریده‏های آسمانی خورشیدزاد، ماه‏زاد یا ستاره‏زاد سخن می‏گویند و از خانه‏ی آسمانی خدایان و زیگورات‏ها و پرستشگاه‏هایی که سر به آسمان می‏ساید و سرای همیشگی خدایان نامیرای جاویدان است و این است نشانگری شهر ساخته‏ی کیومرث یعنی «بابِل: باب+اِل/ ایل»: دروازه‏ی خداوند!

کلمات کلیدی