اخیراً استفاده از ایمپلنت‌های زیست‌سازگار به عنوان جایگزین و یا مکمل جهت بهبود بافت‌های آسیب‌دیده، سبب شده است تا پژوهشگران به طور ویژه‌ای در این زمینه به تحقیق بپردازند. روش های مختلفی برای ساخت ایمپلنت‌ها عنوان شده است که هرکدام متناسب باهدف مورد انتظار بکار گرفته می شود. از روش‌های ریختگری و متالورژی پودر به‌عنوان روش های سنتی تولید ایمپلنت‌ها یاد می شود که به دلیل دشواری تولید قطعات با طراحی پیچیده و نیز مشکلات ناشی تنش‌های باقیمانده در قطعات تولیدی، تا حدودی جای خود را به روش‌های ساخت افزایشی داده اند. روش های ساخت افزایشی، روش تولید قطعه بر اساس افزودن تدریجی مواد هستند. از فرایندهای روش ساخت افزایشی می توان به تف جوشی لیزری انتخابی، ذوب لیزری انتخابی، لایه نشانی مستقیم با فلز، ذوب با پرتو الکترونی، انتقال به جلو ناشی از لیزر، ساخت افزایشی انتشار اتمی، پاشش نانوذرات، تزریق جوهرافشان چسب/ پرینت سه‌بعدی و لایه نشانی با استفاده از توزیع مستقیم انرژی نام برد. این روش ها نسبت به روش سنتی مزایای همچون قابلیت تولید ایمپلنت‌های فلزی با تخلخل کنترل شده و مدول مطبق با استخوان انسان، هزینه تولید کم، دوره ساخت کوتاه و تکرارپذیری بالا را دارا می‌باشند، به همین دلیل موردتوجه اکثر محققان قرار گرفته‌اند. با توجه به جدید بودن و اهمیت ساخت افزایشی بویژه در تولید ایمپلنت‏های بدن انسان، نگاهی جامع و نقادانه بر انواع روش‌های ساخت افزایشی و خواص مکانیکی و خوردگی حاصل راهگشای محققین است که در این مقاله مروری مورد توجه قرار گرفت.

کلمات کلیدی