در این پژوهش تحمل به شوری 24 ژنوتیپ عدس در کشت هیدروپونیک به‌صورت کرت‌های خردشده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار مورد بررسی قرار گرفت. تنش شوری (0/5، 12 و ds m-1 16) در کرت‌های اصلی و ژنوتیپ‌های عدس در کرت‌های فرعی قرار گرفتند. اعمال تنش شوری 12 و ds m-1 16 سبب کاهش درصد بقا در تمامی ژنوتیپ‌ها در مقایسه با شاهد شد. ژنوتیپ‌های MLC57، MLC73، MLC94، MLC104 و MLC108 قادر به تحمل شوری ds m-1 16 نبودند. اعمال سطوح تنش شوری سبب کاهش ویژگی‌های مورفولوژیک گیاه مانند ارتفاع بوته، تعداد شاخه در بوته، وزن خشک و درصد بقای برگ در بیش‌تر ژنوتیپ‌ها شد. کم‌ترین درصد کاهش ارتفاع بوته، تعداد شاخه در بوته، وزن خشک و درصد بقای برگ در سطح شوری ds m-1 16 نسبت به شاهد، به‌ترتیب در ژنوتیپ‌های MLC13، MLC120، MLC4 و MLC12 مشاهده شد. کم‌ترین افزایش میزان سدیم (5/52 برابر) در نتیجه اعمال شوری ds m-1 16 نسبت به شاهد در ژنوتیپ MLC108 و بیش‌ترین میزان کلسیم (4 برابر) در ژنوتیپ MLC78 مشاهده شد. به‌عبارتی این ژنوتیپ‌‌‌ها توانستند آثار منفی افزایش یون‌های سدیم در نتیجه اعمال تنش شوری را کاهش دهند. تجزیه به مؤلفه‌های اصلی (PCA) نشان‌دهنده برتری نسبی تمام ژنوتیپ‌های متعلق به گروه اول (MLC120، MLC178، MLC12، MLC26، MLC117 و MLC6) در بیش‌تر صفات نسبت به میانگین کل بود. به‌طور کلی با توجه به نتایج این پژوهش می‌توان گفت این ژنوتیپ‌ها از درصد بقا و ویژگی‌های رشدی مناسب‌تری در مواجه با تنش شوری برخوردارند که از این ویژگی‌ها می‌توان در انتخاب بهتر ژنوتیپ‌های متحمل به شوری در پژوهش‌های آینده استفاده کرد.

کلمات کلیدی