زبان عربی و فارسی در کنار زبان ترکی در تاریخنگاری و ادبیات عثمانیان بسیار مورد توجه بودند. زبان عربی زبان مدارس عثمانیان در عصر متقدم به شمار می‌رفت و زبان فارسی در حیطۀ دیوانسالاری و ادبیات که سلاطین عثمانی بدان توجه بسیاری داشتند، صاحب قدرت بود. با توجه به عنایت بیشینۀ سلطان سلیم اول به زبان فارسی و تسلط کامل و چامه‌سرایی بدین زبان، در فهم آثار عربی، ترجمۀ این آثار به زبان فارسی را نیز می‌پسندید؛ آنچنان که یکی از اسیران ایرانی جنگ چالدران به نام قاضی‌زادۀ اردبیلی را موظف به ترجمۀ وفیات‌الاعیان ابن‌خلکان به زبان فارسی کرد تا سلطان عثمانی به مطالعۀ آن توانا شود. گرچه ترجمۀ اثر، تنها جلد نخست وفیات‌الاعیان را در بر گرفت و با مرگ سلطان عثمانی ناتمام ماند، اما همین بخش که به شکل مخطوط به جای‌مانده، از آثاری است که به غنای تراث عثمانی در زمینۀ ترجمه از عربی به فارسی یاری رسانده است. در این پژوهش، تلاش شده است تا ضمن معرفی قاضی‌زادۀ اردبیلی به عنوان نخبۀ ایرانی دربار عثمانی، به چگونگی ترجمۀ اثر ابن‌خلکان، وضع نسخۀ خطی مربوطه، مقایسۀ ترجمه با اثر اصلی و بیان تغییرات راه‌یافته به اثر نظیر حذفیات و افزوده‌ها پرداخته شود.

کلمات کلیدی