در دوران قاجار، در نتیجۀ آگاهی از شیوه های نوین سیاستِ ورزی، از ابزارها و نهادهای «بهنجارسازی»(با محوریت شاه در عرصۀ سیاست) بهره برداری شد. این قدرت شااه، نگاه شاه، و تفسیر شاه از امور بود که با تکیهبر نوعی«قدرت آیینی»بر فراز تمام نیروهاا حکمرانی میِکرد. در دورانپهلوی اول، حکمرانی بر سوژهها باا تا ب بارای تلاکی دولت مدرن و ایجاد تکنیکهای ویژهای مبتنیبر«قدرت انضباطی»آغاز شاد. در ایان دگرگونی، پنداشت«بدن»در حکم یکی از مؤلفههای اصلی عملکارد رواباق قادرت، اهمیت دارد، زیرا تمام این کردارها بر بدن سوژه اعمال میشود.برپایۀ چنین مفروضی، پرسشاین نوشتار این است که«می چگونه رنجی که بر بدن ِ رعایا تحمیشود، به یک شده و از رهگارر آن، تکنولاوژی سیاسای به ابزار سیاسی تبدیخادمت ِ حکومتمناد شدن ِ سیاست درآمده است؟»در پاسخ به پرسش پژوهش، این فرضیه مطرح است کاه «در دوران حکوماات قاجااار و پهلااوی اول، سااوژه و باادنش درفراینااد دگرگااونی گسازوبرهایقدرت آیینیبه قدرت انضباطی،متحول شده و به ابژهای مطیع و ساربهراه می تبدیشاود.»این پاژوهش باا استفاده از روش پژوهشی تبارشناسای خاطرات و گزارشهای ِ سیاحان، دستورات حکومتی و ذینفعاان، و روایتهای تاریخی دربار شیوه حکومتمندی در این دوران انجام شده است و میکوشد باا تککیاد بار«سیاسای کردن رنج»، رویکردهای حکومت قاجارو پهلاوی اول را فراخوانَاد وبا بررسی این موضوع،چگونگی تبدیل «رعیت»به ابژه هایی مطیع وسربه راهر ا توضیح دهد.

کلمات کلیدی