چکیده هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه بین صفات شخصیتی و رضایت از زندگی با نقش میانجی‌گری هوش هیجانی بود. روش: طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل بزرگسالان ایرانی ساکن شهر مشهد در سال 2021 در دامنه سنی 18 تا 60 سال بودند که از این میان 407 نفر با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از فرم کوتاه پرسشنامه‌ شخصیت نئو (Costa & McCrae, 1992)، پرسشنامه رگه هوش هیجانی - فرم کوتاه (Petrides & Furnham, 2006) و پرسشنامه رضایت از زندگی (Diener et al., 1985) جمع‌آوری شدند. داده‌‌ها با استفاده از روش‌‌های همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر از طریق نرم‌افزارهای SPSS نسخه 26 و AMOS نسخه 24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌‌ها: نتایج تحلیل مسیر نشان داد که مدل پژوهش از برازش خوبی برخوردار بود. روان‌‌رنجوری،‌ برون‌‌گرایی، گشودگی به تجربه و وجدان‌‌گرایی بر رضایت از زندگی و هوش هیجانی اثر مستقیم معنادار داشتند. همچنین، مولفه‌‌های هوش هیجانی شامل درک و ارزیابی عواطف خود و دیگران، خوش‌‌بینی، خودآگاهی و مهارت‌‌های اجتماعی بر رضایت از زندگی اثر مستقیم معنادار داشتند. علاوه براین، نقش میانجی‌‌ خوش‌‌بینی در رابطه بین روان‌‌رنجوری، برون‌‌گرایی و وجدان‌‌گرایی با رضایت از زندگی (05/0p<)، نقش میانجی خودآگاهی، درک و ارزیابی عواطف خود و دیگران در رابطه بین روان‌‌رنجوری، برون‌‌گرایی، گشودگی به تجربه و وجدان‌‌گرایی با رضایت از زندگی (001/0p<) و نقش میانجی مهارت‌‌های اجتماعی در رابطه بین روان‌‌رنجوری، برون‌‌گرایی و وجدان‌‌گرایی با رضایت از زندگی (001/0p<) تایید شدند. نتیجه‌‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر می‌توان گفت که صفات شخصیتی از طریق هوش هیجانی بر رضایت از زندگی اثر می‌‌گذارد؛ درنتیجه یکی از راه‌‌های افزایش رضایت از زندگی بالا بردن هوش هیجانی افراد با توجه به صفات شخصیتی آن‌‌هاست.

کلمات کلیدی