اخلاق همواره از مسائل بنیادین و مناقشه برانگیز در طول تاریخ اندیشه ی بشری بوده و هست. اعتقاد به وجود معارف فطری یا عدم آنها عامل افتراق متفکرین در این حوزه بوده است. بسیاری از صاحبنظران در فلسفه ی اسلامی معتقد به وجود ادارکات فطری بشر هستند و حتی برخی صاحب نظران اندیشه ی اسلامی، پذیرش ادارکات فطری اخلاقی را بهترین راه حل نسبی گرایی اخلاقی دانسته اند. در این مقاله پس از مطابقت دیدگاه ملاصدرا با کاربردهای واژه ی فطرت به این نتیجه رسیده ایم که بنابر اصول انسان شناختی حکمت متعالیه از قبیل اصالت وجود، تشکیک وجود، حرکت جوهری، جسمانیة الحدوث بودن نفس، انسان فاقد پیش آورده های حصولی است. اما بر مبنای اصول \\\"مساوقت وجود و علم\\\"، \\\"علم بسیط مشترک بین انسان‎ها\\\" و نیز \\\"علم معلول به ذات خود مستلزم علم به علت است\\\" ادراک حضوری فطری قابل اثبات است. این ادراک حضوری و فطری به خداشناسی فطری منتهی می شود و این اصل پشتوانه ای استوار برای گزاره های اخلاقی خواهد بود.

کلمات کلیدی