روسپیگری از مسائل اجتماعی و در بسیاری از کشورها از جمله ایران بزه به شمار می رود. بسیاری از تحقیقات انجام شده در این حوزه در جامعه ایران در ارتباط با آسیب دیدگان (زنان روسپی) اعم از پدیدارشناسی، بررسی عوامل اجتماعی، فردی، اقتصادی و... در شکل گیری روسپیگری می باشد و هیچ پژوهشی در ارتباط با شناخت فرآیند روسپیگری و سیاست گذاری های پیشگیرانه صورت نگرفته است. بنابراین هدف از انجام این پژوهش شناخت فرآیندهای روسپیگری جهت شناسایی نقاط حساس برای ارائه سیاست گذاری های پیشگیرانه جهت کاهش پدیده روسپیگری است. این پژوهش با رویکرد کیفی و از روش روایت پژوهی برای شناخت فرآیند های روسپیگری استفاده شده است. هم چنین از طریق مشورت با صاحب نظران سیاست هایی برای پیشگیری از روسپی شدن مورد تاکید قرار گرفت. جامعه مورد مطالعه تمام زنان روسپی در شهر مشهد است که با توجه به اصول حاکم بر روش نمونه گیری در پژوهش های کیفی، با 27 نفر از آنان به صورت هدفمند و با بیشترین تفاوت انتخاب و تا رسیدن به اشباع نظری مصاحبه روایتی انجام شده است. پس از آشکار شدن عوامل علّی و زمینه ساز و مدل فرآیندی روسپیگری برای هر نمونه، در نهایت چهار الگوی علّی، با چهار شیوه اثر ترسیم شد که حاصل قرار گرفتن 27 مدل فرآیندی استخراج شده از مصاحبه ها در سطوحی انتزاعی تر است که شامل: ضعیف شدن کنترل اجتماعی، وجود خانواده نابه سامان یا روسپی بودن مادر، آشنایی با زنان شبه روسپی/روسپی و تنهایی و نبود حامی است. هم چنین سیاست های پیشگیرانه ای از جمله ارائه بانک اطلاعاتی از وضعیت فرزندانی که در خانواده های از هم-گسیخته و نابه سامان زندگی می کنند توسط سازمان های زیرنظر وزارت رفاه و بهداشت، برقراری دوره های کاربردی فنی حرفه ای متنوع و متناسب با نیازهای شغلی جامعه به شکل رایگان برای ازنان آسیب دیده، آموزش-هایی در ارتباط با آسیب های اجتماعی در دوره های ضمن خدمت فرهنگیان، استفاده از مساجد به عنوان خانه های امن، استفاده از خیریه های مددکارانه و... از سوی صاحب نظران ارائه گردید.

کلمات کلیدی