صنعت بیمه در ‏بسیاری از ‏کشور‏ها پدیده‏ای حیاتی است و جایگاه مهمی در ‏سازِ‏‏کار‏های کلان اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی دارد. سیاست‏گذاری بیمه اقداماتی است که نشان می‏دهد سیاست‏های بیمه‏ای چرا و چگونه به‏وجود می‏آید و در ‏چه محیطی و توسط کدام‏یک از بخش‏های دولتی یا خصوصی عملیاتی و نتیجه‏بخش واقع می‌شود. این پژوهش درصدد بررسی و ارزیابی صنعت بیمه در قالب الگوی ارزشیابی مدیریت‌گرا/ سیپ (CIPP) بوده است؛ لذا برمبنای این رویکرد، نوع پژوهش کاربردی ـ توسعه‌ای و از نظر ماهیت توصیفی ـ تحلیلی است و روش گردآوری داده‌ها هم اسنادی و کتابخانه‌ای (اعم از اسناد بالادستی، قوانین، گزارش‌های رسمی و سازمانی، ارزیابی‌های بین‌المللی و...) است. در مقاله، مراحل چرخۀ سیاست‌گذاری عمومی که شامل مؤلفه‌های ورودی، طراحی و اجرا درمورد بیمه است، بررسی شده و درنهایت با استفاده از آمار و خروجی‌های صنعت بیمه سیاست‌های دولت در این موضوع مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاکی از ‏این است که مداخلۀ همه‏جانبۀ دولت در‏‏صنعت بیمه در ‏کشور‏های در‏حال ‏توسعه نظیر ایران، غالباً با‏ شکست مواجه شده و عواملی همچون ضعف اعتبارات مالی و فقدان فناوری‌ها و خلاقیت‏های انسانی همواره به ‏نا‏همسویی نیاز و فرهنگ و تداوم سیاست‏های مبهم دامن زده‏ است. از ‏این ‏رو گام مهم در‏جهت توسعۀ صنعت بیمه کاهش مداخلۀ دولت در‏ اقدامات بیمه‏ای و واگذاری آن به ‏بخش خصوصی است. دولت نیز با ‏ارائۀ نقشی حامی و ناظر، می‌تواند مسیر را برای کاهش فساد و ناکارایی در ‏صنعت بیمه و افزایش بهینگی و کارآمدی این صنعت توسط بخش خصوصی، بر‏اساس چارچوب نظری تحلیل سیستمی، هموار سازد.

کلمات کلیدی