در این پژوهش به منظوربررسی تاثیر سطوح مختلف TDS برعملکرد، قابلیت هضم و جمعیت پروتوزوآی شکمبه دربره‏های نربلوچی از 25 بره نر تک قلو با میانگین سن (4 ± 90روز) و میانگین وزن (3±28) استفاده شد. بره‏ها به طور تصادفی به پنج تیمار براساس میزان TDS آب مصرفی تقسیم شدند. تیمار ها شامل:1) (شاهد) آب معمولی با TDS 400 میلی گرم بر لیتر و چهار گروه دیگر که به ترتیب آب معمولی با TDS 1500، 3000، 5000 و 8000 میلی گرم بر لیتر دریافت کردند. بره‏ها در قفس‏های انفرادی متابولیکی قرار گرفتند و بره ها در تمامی گروه‏ها بصورت آزاد به آب دسترسی داشتند. طول مدت آزمایش 42 روز بود (14 روز عادت پذیری، 28 وز دوره اصلی). میزان آب و خوراک مصرفی، کل مقدار ادرار و مدفوع به صورت انفرادی هر روز صبح قبل از دادن آب و خوراک جمع آوری، توزین و ثبت شد. افزایش وزن، قابلیت هضم که شامل پروتئین خام، چربی خام، الیاف نامحلول در شوینده اسیدی و خنثی، جمعیت پروتوزوآ اندازه گیری شدند. نتایج بدست آمده نشان داد که مصرف خوراک و آب در گروه 4و 5 نسبت به گروه شاهد اختلاف معنی داری داشت. جمعیت پروتوزوآ در تمامی تیمارهای حاوی TDS بالا نسبت به گروه شاهد کاهش چشمگیری داشت. این آزمایش نشان داد که سطوح مختلف TDS آب می‏تواند باعث تغییر جمیت میکربی شکمبه در بره نژاد بلوچی شود.

کلمات کلیدی