سامانه های اشتراک سفر، با تکیه بر استفاده از ظرفیتها و زیرساخت های موجود سعی میکنند تا مسافرانی را که، زمان و مسیر سفر آنان مشابه با هم هست را در یک وسیلهی نقلیه گرد هم جمع کنند. این روش میتواند تاثیر به سزایی در بهبود وضعیت ترافیک، آلودگی هوا، کاهش مسافت پیموده شده و مصرف سوخت داشته باشد. اما مسیریابی، چگونگی تخصیص مسافران به رانندگان و قیمت پیشنهادی به مسافران در میزان کارآمدی سیستم تاثیر گذار میباشد. در این پژوهش، یک مدل ریاضی برای حل مسئله توسعه داده شده است . در این مدل ریاضی فرض شده است مسافران و رانندگان باید در زمان مقرر به مقصد خود برسند. همچنین در این مدل پیاده روی مسافران نیز در نظر گرفته شده است و تابع هدف مدل به دنبال حداقل سازی تعداد مسافرانی که پیاده روی کرده اند و همچنین کاهش هزینههای جابجایی میباشد.

کلمات کلیدی