چکیده هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش رویکرد هیجان مدار مبتنی بر رویکرد «محکم در آغوشم بگیر، رهایم کن» بر تنظیم هیجان و حل تعارض والد-نوجوان انجام گرفت. روش: روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون و گروه کنترل با پیگیری سه‌ماهه بود. جامعه آماری دانش‌آموزان دختر 17-14 ساله نواحی هفت‌گانه شهر مشهد در سال تحصیلی 1400- 1399 (12018 نفر) بودند. با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای، هشت آموزشگاه مقطع متوسطه به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. تعداد دانش‌آموزان این آموزشگاه ها (1425) نفر بودند. از پرسشنامه مقیاس نگرش به فرزند، نسخه‌ی مادر (CAMS) به‌عنوان آزمون غربالگری و با هدف شناسایی تعارضات والد-فرزندی استفاده شد. سپس از بین دانش‌آموزان داوطلب تعداد 30 دانش‌آموز همراه با مادر انتخاب شده و به‌صورت گزینش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 زوج مادر-دختر) قرار گرفتند. جهت جمع‌آوری داده‌ها همچنین از دو پرسشنامه‌ی تاکتیک‌های تعارض موری اشتراوس (CP) فرم تعارض با والدین و مقیاس دشواری در تنظیم هیجان گراتز و رومئر (2004) به‌عنوان ابزار پژوهش استفاده گردید. هر دو گروه آزمایش و کنترل پرسشنامه‌های مذکور را تکمیل و سپس گروه آزمایش به مدت پنج جلسه در جلسات آموزشی رویکرد هیجان مدار مبتنی بر مدل «محکم در آغوشم بگیر، رهایم کن» آیکین و آیکین (2017) قرار گرفتند. سپس هر دو گروه پرسشنامه‌های پژوهش را به‌عنوان پس‌آزمون تکمیل و در نهایت، داده‌ها با تحلیل واریانس چندمتغیری با اندازه‌گیری مکرر و با استفاده از نرم‌افزار SPSS-21 تجزیه‌وتحلیل شد. یافته­ ها: یافته‌ها نشان داد که اثر زمان، گروه و تعامل زمان در گروه آزمایش برای مؤلفه‌های حل تعارض و رویکردهای تنظیم هیجان معنادار بوده است.

کلمات کلیدی