با اوج­گیری تصوف در اوایل دورۀ قاجار، کشمکش میان مجتهدان و صوفیان نیز شدت گرفت. صوفیان تلاش می­کردند تا پایگاه اجتماعیِ سابق خود را به­دست آورند و از طرفی مجتهدان نیز نمی­خواستند به این رقیبانِ سُنتی خود مجالی دهند. این امر سبب شد در دروۀ قاجار جریانی تازه از نزاع میان مجتهدانِ شیعه و صوفیان پدید آید. این نزاع دوسویه، در حد مجادلات قلمی و ردّیه نویسی متوقف بود، تا اینکه در اوایل دوره قاجار محمدعلی بهبهانی و فرزندانش سردمدار گفتمان تصوف­ستیزی شدند. ازاین دوره به بعد نزاع صوفی و فقیه دیگر نزاعِ عقیدتیِ مبتنی بر ردّیه نویسی نیست، بلکه تلاشی است برای حذف گفتمانِ رقیب. خاندان بهبهانی دراین گفتمان صوفی­ستیزانه، نقشی پررنگ داشت و فصلی نو پدید آورد. اهمیت بهبهانی­ها در این گفتمان صوفی­ستیزانه، هم از جهت کثرت آثار صوفی­ستیزانۀ افراد این خاندان است و هم عَمَلِ صوفی­کُشیِ آنان؛ که این اقدام سبب شد چهارتن از صوفیان مشهور زمانه، مستقیماً و یا با دستور محمدعلی بهبهانی کشته شوند؛ اقدامی که پیش ازین در تاریخ بی­سابقه یا کم­نظیر بوده­است. این مقاله می­کوشد منحصراً به به بررسی نقش محمدعلی بهبهانی و خاندانِ او در تقویت و گسترش گفتمان صوفی­ستیزانۀ اوایل دوره قاجار بپردازد.

کلمات کلیدی