ساختار جمعیتی در پیرامون شهر‌ها و بافت سکونتگاهی پرتراکم، شکل بنیادین و جدیدی را در جهت بهبود بخشی به زندگی شهری مطالبه می‌کند، شناخت این فرم از نیازها در قالب توسعه‌مندی از دیدگاه پیراشهرنشینان باعث برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری صحیح در فضاهای شهری و پیراشهری می‌شود. بدین منظور برای درک معنای توسعه و تجربه زیسته افراد در فضاهای پیراشهری با روش پدیدارشناسی 43 نفر از پیراشهرنشینان (به مرحله اشباع نظری رسید) مصاحبه عمیق و نیمه ساختاریافته اجرا شد. یافته‌های پژوهش از طریق نرم‌افزار MAXQDA 2020 مورد رصد قرار گرفت و همچنین در فرایند نهایی‌سازی جهت روایی و شفافیت انعکاس مقوله نهایی از نرم‌افزار ATLAS.ti 7.5 استفاده شد، یافته‌ها نشان دادند که پیراشهرنشینان فهم معنای توسعه در فضاهای پیراشهری را به‌مثابه پیشرفت محوری، اخلاق محوری، شفاف محوری، کیفیت محوری و روان محوری، تعبیر می‌کنند از دیدگاه پیراشهرنشینان توجه به مناطق پیراشهری از طریق مؤلفه‌های اشاره شده باعث از حاشیه درآمدی این مناطق خواهد شد. همچنین چرخش مؤلفه‌های میانی از طریق یک بسط تئوریک ساختار شکل‌گیری منش قدرتمندانه شهری را بر پایه این پژوهش شناسایی و تنظیم شد. با توجه به یافته‌های پژوهش پیشنهاد می‌شود مؤلفه‌های بهره‌مندی اکثریت جامعه، فراگیری دانش، بالا رفتن سطح اطلاعات مردم و افزایش مسئولیت‌پذیری اجتماعی بر مبنای رویکرد مشارکتی افزایی در جهت تعادل بخشی سکونتگاه‌های پیراشهری در دستورکار قرار گیرد.

کلمات کلیدی