مقدمه: سالمت بهعنوان ارزش ذاتی برای انسانها، نقش مهمی در بهبود سعادت جامعه و رفاه افراد دارد و اغلب بهعنوان مؤلفهای کلیدی از سرمایۀ انسانی تلقی میشود که به رشد اقتصادی بیشتر منجر میشود. مفهوم سرمایۀ اجتماعی نشاندهندۀ آن است که چگونه ساختار اجتماعی یک گروه میتواند بهعنوان منبعی باارزش برای افراد آن عمل کند تا با هزینۀ کمتر، به اهداف خود دسلل ّ ت یابند. تلقی سللامت بهعنوان یک دارایی، بهمعنای تمرکززدایی سیاستها از عوامل مخاطرهآمیز به دیدگاهی جامعتر و مبتنیبر عوامل اجتماعی، ازجمله سرمایۀ اجتماعی است و تحقیق پیشرو نیز برهمین اساس انجام شد. روش بررس�ی: این تحقیق از نوع توصیفی و همبسللتگی بود. تحلیل دادهها از طریق همبسللتگی کانونی و رگرسللیون چندگانه با استفاده از دادههای ثانویۀ گردآوریشده ازسوی مؤسسۀ لگاتوم در سال 2021 میالدی و دادههای مرتبط با ایران در بازۀ زمانی 1386 تا 1399 ،با ویرایش 24 نرمافزار SPSS انجام شد. یافتهها: با توجه به معناداری آزمونهای پیالیس و ویلکز در سطح معناداری 5درصد، ضریبهمبستگی سرمایۀ اجتماعی و سالمت 89/0 تعیین شد. با توجه به ضرایب ساختاری، عناصر طولعمر، سالمت جسم، سالمت روان، نظامهای مراقبت، مداخالت پیشگیرانه و عوامل رفتاری پرخطر، بهترتیب بیشترین تأثیر را بر متغیر کانونی سالمت داشتند. براساس ضرایب استاندارد، مشخص شد اعتماد بین فردی، بیشترین تأثیر را بر سالمت دارد و اعتماد نهادی، شبکههای اجتماعی، مشارکت مدنی و اجتماعی و روابط شخصی و خانوادگی بهعنوان عناصر سرمایۀ اجتماعی، در اولویتهای بعدی تأثیر بر سالمت قرار گرفتند. نتیجهگیری: سرمایۀ اجتماعی نقش مهمی بر درک عوامل تعیینکنندۀ سالمت دارد و توجه ویژه به آن ازسوی سیاستگذاران بهمنظور رفع نابرابریهای سالمت، گریزناپذیر است. برهمیناساس در روند سیاستگذاریهای سالمت ایران که همچنان با چالشهای متعدد مواجه است، افزونبر توجه به راهبردهای سختافزاری و درمانمحور، میتوان و باید اهمیت ویژهای برای سرمایۀ اجتماعی بهعنوان یکی از مهمترین عوامل تعیینکنندۀ سالمت، قائل شد.

کلمات کلیدی