بررسیها حاکی از پاسخ متفاوت گیاهان به نانوذرات تیتانیوم دی اکسید است، اما توجه کمتری به شنبلیله ) Trigonella L graecum-foenum .( در این خصوص شده است. این آزمایش با هدف بررسی تأثیر نانوذرات 2TiO سنتز شده توسط سودوموناس پوتیدا و نانوذرات 2TiO صنعتی، بر تولید متابولیت دارویی دیوزژنین در گیاه شنبلیله، به صورت کامل تصادفی و با سه تکرار و ده تیمار انجام شد. بذور شنبلیله پس از ضد عفونی با هیپوکلریت سدیم 2درصد، ابتدا نیمی به سودوموناس رشد یافته در فاز لگاریتمی آلوده شده و نیمی دیگر مستقیما در گلدانهایی حاوی خاک اتوکلاو شده کشت شد. نمک تیتانیوم در 155 و 145 میلی گرم بر لیتر ، 54 روز پس از رشد گیاه به صورت محلول وارد خاک شده و به طور همزمان، غلظت 45 NPs2TiO از طریق اسپری به برگهای گیاه به هنگام بعد از ظهر، در دو نوبت 55 و 54 روز پس از رشد، به صورت مستقیم در اختیار گیاه قرار گرفت. گیاهان 44 روز بعد کاشت و در مرحله گلدهی، به منظور بررسی میزان دیوزژنین برداشت شدند. در پایان دوره آزمایش میزان تولید دیوزژنین نیز در تیمار با باکتری P.putida به تنهایی، نمک تیتانیوم 1میلی مولار به تنهایی یا توام با باکتری، و غلظت 45 و 155 میلی گرم بر لیتر نانوذرات تیتانیوم دی اکسید، به صورت معنی داری افزایش یافت. بررسی- های انجام شده تایید کرد که کاربرد تیمار نانوذره با غلظت 155 میلی گرم بر لیتر به تنهایی بیشترین تاثیر را داشت. اما کاربرد توام باکتری با غلظت 145 ویا 45 میلی گرم بر لیتر نانوذره، باعث کاهش معنی دار ماده دیوزژنین شد (P ≤0.05)

کلمات کلیدی