با گذشت مدت زمانی از شروع تولید، بدلیل افت فشار مخزن یا کاهش تولید پذیری چاه و در نتیجه کاهش فشار جریانی ته چاه؛ انتقال نفت به سطح با نرخ مطلوب بصورت طبیعی صورت نمی‌پذیرد. لذا در این شرایط، ضرورت دارد از روش‌هایی موسوم به فرازآوری مصنوعی (شامل فرازآوری با گاز و فراز آوری با پمپ) بمنظور کمک به تولید سیال استفاده گردد. تصمیم گیری در مورد انتخاب روش فرازآوری مصنوعی برای سودآوری بلندمدت یک میدان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. انتخاب روش بهینه (از منظر فنی) با در نظر گرفتن پارامترهای مرتبط با سیالات مخزن (نسبت گاز به مایع تولیدی، گرانروی نفت، چگالی نفت و خورندگی نفت و گاز)، تولید (دبی تولید، فشار ته چاهی، تولید شن و ذرات جامد، رسوب پارافین وscale )، چاه (نوع از منظر خشکی یا دریا، عمق، اندازه دیواره، زاویه انحراف)، شرایط محیطی و عوامل اقتصادی (هزینه‌های سرمایه‌ای و عملیاتی) انجام می‌شود. انتخاب روش فرازآوری مصنوعی می‌تواند بر اساس ملاحظات دیگری نظیر موقعیت میدان، فاصله چاه‌ها، وضعیت مکانیکی چاه و تجربه عملیاتی تیمی که سیستم را انتخاب می‌کند نیز باشد. اکثر چاه‌ها می‌توانند توسط چند روش فرازآوری مصنوعی بطور رضایت بخشی تولید کنند. مطالعه حاضر، با مرور منابع قبلی، ضمن بیان مزایا، معایب، محدودیت‌ها و شرایط بکارگیری هر کدام از انواع مختلف روش‌های فرازآوری مصنوعی، برنامه‌ای جامع بمنظور غربالگری این روش‌ها را ارایه می‌دهد.

کلمات کلیدی