شهر ها زمانی از پویایی بیشتری برخوردار می باشند که رشد و توسعه هوشمندانه شهر، رفاه زندگی بشر را در جهات گوناگون مورد توجه قرار دهد؛ لذا با در نظر گرفتن انسان به عنوان محورِ توسعه شهری، اهمیت کیفیت زندگی او بیش از پیش خودنمایی می‌کند. در واقع یکی از اهداف اصلی برنامه‌ریزی شهری، دستیابی به محیط زندگی شهری با کیفیت است که از طریق پیاده‌سازی شاخص‌های رشد هوشمند امکان پذیر است. هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی تاثیر رشد هوشمند بر کیفیت زندگی ساکنین منطقه 8 شهرداری مشهد می‌باشد. روش پژوهش توصیفی _ تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و داده‌های پیمایشی(پرسشنامه) است. همچنین با استفاده از فرمول کوکران، نمونه آماری متشکل از 382 نفر از ساکنین منطقه 8 شهر مشهد مورد مطالعه قرار گرفته است. داده های گردآوری شده از طریق آزمونT تک نمونه بررسی شده و جهت تحلیلِ میزان اثرگذاری از ضریب همبستگی اسپیرمن، استفاده گردیده است. برای تصویرسازی و تحلیل بهتر، نتایج پژوهش با استفاده از روش IDW بر روی نقشه‌ها نمایش داده شده که نتایج بیانگرِ وضعیت مطلوب منطقه 8 به لحاظ شاخص‌های رشد هوشمند با میانگین 3.19 و کیفیت زندگی با میانگین 3.31 می‌باشد. همچنین میان این دو متغیر با ضریب همبستگی 0.311 رابطه معنی‌داری وجود دارد که بیانگر تاثیر مثبت رشد هوشمند بر کیفیت زندگی است؛ به عبارتی دیگر، در محلاتی که به لحاظ شاخص‌های رشد هوشمند دارای وضعیت مطلوب می‌باشند، ساکنین رضایت بیشتری از کیفیت زندگی در آن محلات دارند.

کلمات کلیدی