دوران مدرن، با تمایزگذاری میان «خود» و «دیگری»، با تاسیس خود-محوری مدرن، مسیر فهم «دیگری» را دچار چالش کرده است. در عالم کهن، ارتباط خود و دیگری، به طور طبیعی، در بستر ارتباط طبیعی و خود – به- خودی، انسان و طبیعت رخ میداد، و معنای زندگی، در سیری متقابل میان فرد و طبیعت رخ میدهد. انسان، آشتی با طبیعت داشت و یونانیان، با تمسک به آیین های دیونسی، «دیگری» را در کنار «خود»، محترم میداشتند و حاصل دیالکتیک خود و دیگری، ظهور مردمی بود که ارزش های زندگی را ، در تجربه های عینی روزمره، لمس میکردند. دیونوسیوس، پیام آور صلح، در سیر آفاق، و غلبه بر رنج، در سیر انفس بود. تمایزگذاری ها و جدایی افکندن ها، کار عقل آپولونی بود که از سقراط به بعد، بر تاریخ فکر بشر، غلبه کرده بود و وراء تنازع ها و نزاع های عقل آپولون، وحدت فراسوی خیر و شر، برآمده از وحدت طبیعی، که پیام حیات بخش دیونوسیوس بود و در تفسیر نیچه، ظهور آن، را در «توجیه زیبایی شناختی هستی» ، تجربه میکنیم. سفر، «گفتگو با دیگری» است، و هستی انسانی، در حالی که برخوردار از غنای ذاتی است، و تا حدیث نفس و «گفتگو با خود» نداشته باشد، امکان «گفتگو با دیگری» ندارد. تاریخ فراموشی «خود» و «وجود»، در عالم مدرن، به اوج خود میرسد و آنچه که در دوران پسا مدرن، با تکیه بر بازسازی مجدد سنت های گفتگوی با خود، و گفتگوی با دیگری، نیازمند آن هستیم، دیالکتیک «خود» و «دیگری» و غلبه بر رنج هستی است، که نمونه ای از آن را در تراژدی های یونانی و پیام همسرایان، مشاهده میکنیم.

کلمات کلیدی