از مجموع متغیرهای مؤثر بر رشــد کودک یک مورد بیشترین توضیح را برای تنوع در فرایند رشد کودکان ارائه میکند و آن کیفیت تعامالت اولیۀ آنها با افرادی است که شخصیتی مرکزی در زندگی کودک هستند. پژوهش حاضر بهمنظور بررسی اثربخشی برنامۀ آموزش فرزندپروری مبتنی بر میانجیگری شــناختی- هیجانی در بهبود رابطۀ مادر-کودک و افزایش خودکارآمدی مادران کودکان 3 تا 6 ســال شهرستان یزد انجام شده است. این پژوهش از نوع شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل است. جامعۀ آماری پژوهش شامل همۀ مادرانی بود که دارای کودک 3 تا 6 سال بدون هرگونه اختالل تشخیص داده شده بودند و در پاییز سال 1397 کودکان خود را به مهدهای کودک شهرســتان یزد سپرده بودند. نمونۀ پژوهش شامل23 مادر داوطلب شرکت در پژوهش بود که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی)10 نفر( و گروه کنترل )13 نفر( قرار گرفتند. گروه آزمایشی در شش جلسۀ هفتگی برنامۀ آموزشی فرزندپروری مبتنی بر میانجیگری شناختی- هیجانی را دریافت کرد، درحالیکه گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. پیش از شــروع و پس از پایان برنامۀ آموزشی، هر دو گروه شرکتکننده در پژوهش پرسشنامۀ رابطــۀ والد- کودک پیانتا )1992 )و مقیاس خوداثرمنــدی والدگری دومکا و همکاران )1996 ) را تکمیل کردند. دادهها با روش تحلیل کوواریانس مــورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحلیل نشان داد که آموزش فرزندپروری مبتنی بر میانجیگری شناختی - هیجانی کیفیت رابطۀ مادر- کودک را بهبود میبخشــد و موجب کاهش تعارض میان مادر- کودک میشــود و نیز خودکارآمدی مادران را افزایش میدهد. نتایج پژوهش حاضر اهمیت نقش میانجیگری در پرورش کودک و تعامل میان مادر و کودک را باز مینماید.

کلمات کلیدی