وضوعاتفلسفه به دوشاخهعمده مسائل مربوط به واقعیت درونی انسان و عالم خارج قابل انقساماند. هر یک از فلاسفه بنابر اولویّت شخصی خود یکی از دو قسم مزبور را برگزیدهاند،اگرچه رابطه هستی و شناخت انسانی جزء یکی از مسائل اصلی دانش فلسفه محسوب می گردد لیکن کمتر فیلسوف توانایی قادر بهارائه راه حل برای تبیین مسئله مذکور شده است. صدرالمتألّهین ملاصدرابه عنوان فیلسوفی که وجود را اصیل میداند و ادموند هوسرلبه عنوان فیلسوفی که پدیدارشناسی را براساس آگاهی بنا کرده است، اشتهار یافتهاند. با وجود تفاوتها،هر دو فیلسوف، بر اساس نقش ساحت انسانی در جهت تقرّب دو سپهر مذکور گامهایمشترکیبرداشتهاند. نوشتار حاضر در صدد نشان دادنصدرالمتألّین و هوسرل در راستای پیوند هستی و شناخت است.دراین پژوهشسعی بر این است که نقش ساحت انسانی در پیوند مراتب وجودی و مراحل ادراکی در دو مشرب حکمت متعالیه و پدیدارشناسیمشخص شود. از این رو بعد از تعریف و تبیین نفس ناطقه و اگوی استعلایی0 با روش مقایسه و تطبیق،به نقش ساحت انسانی در تبیین این مهم پرداخت شده است. نتایج بهدست آمده از بررسی اندیشههای دو فیلسوفیادشده عبارت است از این که ساحت انسانی منزلینیست که هستی و شناخت از روی ناچاری درآن گرد آمدهباشد،بلکه ساحت انسانی خود با سیر مراحل وجودی مراتب ادراکی متناسب را کسب و هستی و شناخت را در خود حاضر کرده است و در این راستا به علم یقینی دست یافته است.

کلمات کلیدی