مقدمه: بیماری کوید-19 در مدت زمان کوتاهی زندگی مردم را در مقیاسی بی سابقه دگرگون نمود. پژوهش حاضر برآنست که با کنکاش در تجربه خانواده‌های یک شهرک حاشیه‌نشین، نحوه مواجهه با چالش‌های اقتصادی حاصل از این بیماری و به بیانی تلاش‌های آنان در راستای تاب‌آوری اقتصادی را درک نماید. روش: نوع مطالعه تحلیل محتوای کیفی با رویکرد هدایت شده بود و از طریق 17 مصاحبه عمیق نیمه‌ساختاریافته فردی با افراد بالای 15 سال ساکن شهرک توحید گناباد که حداقل 3 سال از سکونتشان در این محل گذشته بود، انجام شد. مصاحبه‌ها با روش نمونه‌گیری هدفمند و پس از اخذ رضایت آگاهانه مشارکت کنندگان در بهار 1400 انجام و ضبط گردید. به منظور تعیین اعتباربخشی داده‌ها از معیارهای لینکلن و گوبا استفاده شد. یافته‌ها: تاب‌آوری اقتصادی خانواده‌ها در مواجهه با کوید-19 ، در قالب 3 مقوله اصلی که دربرگیرنده 9 مقوله فرعی بود پدیدار شد. این مقوله‌ها عبارت اند از: الف) تغییرات ایجاد شده در بعد اقتصادی خانواده (با مقوله های فرعی؛ اشتغال، درآمد،. مصرف و موقعیت طبقاتی)، ب) راهکارهای مقابله با تغییرات اقتصادی خانواده (با مقوله های فرعی؛ اتکا به منابع درون خانواده و دریافت حمایت های برون خانواده) و ج) اثر پذیری تاب‌آوری اقتصادی خانواده ها از سطوح بالاتر (با سه مقوله فرعی؛ اقتصاد کلان، سرمایه اجتماعی خانواده و تاب‌آوری منطقه ای). براساس نتایج جزئی تر شیوع کرونا باعث کاهش درآمد و مصرف کمی و کیفی اقلام اساسی و تحمیل هزینه های مازاد برای جامعه هدف شده است. راهکار غالب در حل مشکلات اقتصادی، تغییر رفتار مصرفی و تنوع بخشی درآمدی بوده است. از سوی فقدان برنامه های حمایتی، ضعف شبکه اجتماعی و هویت محله ای از موانع عمده در جهت افزایش تاب آوری اقتصادی بوده است. نتیجه‌گیری:خانواده های مورد مطالعه از جهات بسیار، آسیب پذیربوده و تاب‌آوری اقتصادی پایینی داشتند. برای ارتقاء سطح تاب‌آوری اقتصادی خانواده ها، شناخت زمینه و انجام مداخلات و حمایت ها بر اساس ظرفیت های درونی و بیرونی خانواده ها از جمله زمینه های توانمندساز موجود در محله ضروری می نماید.

کلمات کلیدی